Ik hou zo van mijn sterke lijf. Het heeft mij al zo versteld doen staan, zoveel power gegeven, zo vaak zoveel sterker gemaakt dan ik dacht te zijn. Maar momenteel leef ik weer ik twijfel en onzekerheid. De pijnklachten in mijn bekken, rug en benen komen weer terug. Als een smeulend vuurtje laait het weer op, zeurend aanwezig en met volle angst!! De emotie die hangt aan de pijn en beperking is het heftigst. Ik probeer met alles wat ik heb, wat ik weet, wat ik kan, rustig te blijven. Maar die knagende angst, die knagende onzekerheid is mega aanwezig in mijn hele ik. Ik wist dat dit iets is waar ik mee moet leven, zelfs dat stuk heb ik geaccepteerd. Alles zet ik in werking om mijn lijf sterker te maken, terug te komen in mijn kracht, nog krachtiger te worden en om te gaan met de alles vernietigende angst. Vol vertrouwen, met realistische doelen werk ik aan al dit bovenstaande. Ik voel mijn lichaam sterker worden, ik ervaar progressie, zie duidelijk verschil en voel me goed. En dan uit een dode hoek, klein maar scherp aanwezig, die pijn. Met daarboven op direct die angst. Ok, rustig blijven en handelen uit alwetendheid. Ik hoef niet te weten waardoor het er weer is, wel moet ik luisteren. Rust, niet te veel, maar genoeg. En zachte beweging, slaap, gezonde voeding en jawel die verdomde pijnstilling. Alles om het scherpe eraf te krijgen en weer stapjes vooruit te doen.. Vandaag helaas een dag waarin ik in alles voel dat ik in plaats van vooruit vele stappen terug gezet ben. Ok, prima, die angst mag ik even voelen, logisch ook, maar ik laat me niet beïnvloeden erdoor. Geef mijn lijf wat het schreeuwt nodig te hebben, wees lief voor mezelf. En daarna bouwen we weer langzaam verder…het fundamentje is gelegd..
Liefs, Mil
Mil Tikt 