Met volle angst vooruit…

Ik hou zo van mijn sterke lijf. Het heeft mij al zo versteld doen staan, zoveel power gegeven, zo vaak zoveel sterker gemaakt dan ik dacht te zijn. Maar momenteel leef ik weer ik twijfel en onzekerheid. De pijnklachten in mijn bekken, rug en benen komen weer terug. Als een smeulend vuurtje laait het weer op, zeurend aanwezig en met volle angst!! De emotie die hangt aan de pijn en beperking is het heftigst. Ik probeer met alles wat ik heb, wat ik weet, wat ik kan, rustig te blijven. Maar die knagende angst, die knagende onzekerheid is mega aanwezig in mijn hele ik. Ik wist dat dit iets is waar ik mee moet leven, zelfs dat stuk heb ik geaccepteerd. Alles zet ik in werking om mijn lijf sterker te maken, terug te komen in mijn kracht, nog krachtiger te worden en om te gaan met de alles vernietigende angst. Vol vertrouwen, met realistische doelen werk ik aan al dit bovenstaande. Ik voel mijn lichaam sterker worden, ik ervaar progressie, zie duidelijk verschil en voel me goed. En dan uit een dode hoek, klein maar scherp aanwezig, die pijn. Met daarboven op direct die angst. Ok, rustig blijven en handelen uit alwetendheid. Ik hoef niet te weten waardoor het er weer is, wel moet ik luisteren. Rust, niet te veel, maar genoeg. En zachte beweging, slaap, gezonde voeding en jawel die verdomde pijnstilling. Alles om het scherpe eraf te krijgen en weer stapjes vooruit te doen.. Vandaag helaas een dag waarin ik in alles voel dat ik in plaats van vooruit vele stappen terug gezet ben. Ok, prima, die angst mag ik even voelen, logisch ook, maar ik laat me niet beïnvloeden erdoor. Geef mijn lijf wat het schreeuwt nodig te hebben, wees lief voor mezelf. En daarna bouwen we weer langzaam verder…het fundamentje is gelegd..

Liefs, Mil

Camille blote billen “Met de billen bloot”

Vorige week ben ik geïnterviewd voor “ik pas”. Dat is een mooie uitdaging die je met jezelf aangaat om minder of geen alcohol te drinken gedurende een bepaalde periode. Lees hier mijn interview;

Het verhaal achter de stevige drinker

24 januari 2021 / Actueel / Interview

Camille en Klaas. Ze kennen elkaar niet, maar hebben wel iets met elkaar gemeen. Beiden scharen zich onder de stevige drinkers. Die glazen alcohol zijn er, voordat ze aan Dry January begonnen, in geslopen om vervolgens niet meer weg te gaan. Maar deze maand wordt er niets gedronken en daarna liever ook niet meer zoveel.

Camille (37)

“Ik ben al eerder een aantal keer gestopt met het drinken van alcohol, omdat ik meer grip wilde krijgen op mijn alcoholgebruik. En iedere keer verviel ik dan weer in mijn oude drinkpatroon. En dat patroon was niet zuinig. Vanaf 16.00 uur zat ik aan de wijn. En iedere dag ging die fles leeg. Bij mij is het drinken van alcohol onlosmakelijk verbonden met ontspanning. Maar die functie heeft het niet altijd gehad. Ik heb tien jaar lang ontzettende bekkenpijn gehad. Hiervoor belandde ik zelfs in een rolstoel. Om de scherpe kantjes ervan af te halen, dronk ik ’s avonds een paar wijntjes. Even geen spierpijn, even geen kramp. Het was bijna als een medicijn voor mij.

Ik begon me zorgen te maken over mijn alcoholgebruik, toen ik ontdekte dat ik me niet aan mijn eigen afspraken hield. Dan sprak ik met mezelf af dat ik die dag niet ging drinken. Maar dat deed ik dan toch. Op een gegeven moment vond ik het genoeg en ben ik me gaan inlezen. Mijn stoppogingen hebben me veel gebracht, ondanks dat ik vaak toch weer begon met drinken. Ik weet dat ik geen stevige drinker wil zijn. Dus bijt ik me vast in deze pauzeperiode. En het gaat tot nu toe hartstikke goed. Ik durf zelfs al aan de 40 dagen geen druppel challenge te denken. Maar ik neem het stap voor stap. Eerst Dry January afronden.

Nu ik niet meer dagelijks een fles wijn leegdrink, weet ik dat mijn lichaam de tijd krijgt om te herstellen. Dat vind ik een hele fijne gedachte. Ik weet nog niet goed wat voor plek alcohol in mijn leven gaat krijgen, maar ik weet wel zeker dat ik niet terug wil naar hoe het ooit was.”

Lees hier het verhaal van “Klaas”

Tips van Camille
-Schenk je non-alcoholische drankje in een wijnglas.
-Poets je tanden als je zin krijgt in alcohol of in iets zoets dat je liever niet plaatsvervangend eet.
-Zitten je gedachten bij alcohol? Ga iets doen. Poetsen bijvoorbeeld.
-Zin in een glas? Bewéég! Loop naar buiten wandel jezelf moe, spring op de fiets. Dóe iets.

Roosterkamer

Er klinkt een bel door het gebouw, geroezemoes wordt luider. Binnen enkele seconden klinkt er luid geklets en vele voetstappen door de gangen. Overal komen leerlingen vandaan en banen zich een weg naar het volgende lokaal. Een wirwar aan mensen, een mierennest ontwaakt. Het geluid stompt langzaam af…de stilte komt terug. De bel klinkt, in de verte klinken verlaten voetstappen gehaast door de gang. Rust komt terug… De leswissel is geweest.

Ik zit in mijn kantoortje en bijt mezelf stuk op onmogelijke puzzels. Maak mooie overzichtslijstjes in de hoop meer inzicht te krijgen in de ruimte die er nog is. Tussendoor een melding van een docent die toch om een lokaal wissel vraagt. Een e-mail bericht met een melding van afwezigheid. Tussendoor wat appjes van een zieke collega. De planning voor komende periode wordt mijn kamer ingeschoven, presentaties, alternatieve excursies, creatieve oplossingen…. Het inplannen van de toetsen gaat even voor. Rustig baan ik me een weg door de vele lossen stukjes en creëer een mooi geheel waarin alles op elkaar aansluit. In alle rust…tot de bel weer klinkt..

Trotse leeuwin

Ik hou van mijn lijf, van iedere rimpel, bubbel en iedere ongewenste haar. Ik hou van mijn blanke, zeg maar gerust spier witte huid. Ik hou van mijn sproeten en moedervlekken. Ik hou van mijn striae, mijn tijgerstrepen. Ik hou van mijn putten in mijn dijen. Ik hou van mijn met tattoos versierde huid. Ik hou van mijn mankementen, mijn pijntjes en kwaaltjes. Ik hou van mijn kracht en mijn zwakte. Mijn wiebelige heupen, verzuurde spieren, knellende zenuwen. Ik hou van mijn pijnlijke banden, mijn zere heupen en billen. Ik hou van mijn zeurende onderrug en altijd zeikende spieren. Ik hou van alles aan mijn lijf! Ik ken mijn lijf door en door, samen hebben we lief en leed gedeeld. Ik omarm alles aan mijn lijf. Mijn lijf heeft mij meer dan eens in de steek gelaten. Mijn lijf heeft mij laten voelen wat pijn is, wat teleurstelling is, wat beperking inhoud. Mijn lijf heeft mijn hele leven overgenomen. Extreme woede laten voelen. Intens verdriet. Heftige vermoeidheid. Mijn lijf heeft mij geknakt, maar niet gebroken.

Want, mijn lijf, heeft mij overdonderd. Mijn lijf heeft 2x een prachtig wondertje gecreëerd, gedragen, op de wereld gezet en gevoed. Mijn lijf heeft mij door de zwaarste tijden gesleept. Mijn lijf heeft mij verwonderd. Mijn lijf heeft mij plezier gegeven, waardering, liefde, genot. Mijn lijf heeft mij onzeker en zeker laten voelen. Mijn lijf heeft mij laten stralen! Mijn lijf heeft vertrouwen gegeven. Een warme schoot voor mijn meiden, twee veilige armen voor vele. Een Sterke rug en luisterend oor. Mijn lijf heeft mij op de been gehouden toen ik het zelf niet meer trok. Mijn lijf heeft gezwoegd, geknokt om te komen waar ik nu ben. Mijn mooie sterke lijf, ik omarm alles aan mijn lijf. Want bovenal heeft mijn lijf mij verbaasd, mij verwonderd, mij overdonderd. Zoveel veerkracht! Zo ver terug in mijn kracht te komen, had ik niet meer verwacht. Ik ben trots, meer dan trots op ALLES aan mijn lijf!

Hopelijk kunnen meerdere (vooral vrouwen) dit voorbeeld volgen, wees trots op alles aan jouw lijf. Jouw lijf verdiend dat!

IMG-20200813-WA0057

ik ga op reis en ik neem mee..

Och scouting, volgens mij al vaker over geschreven, maar ik doe het gewoon lekker weer! Want scouting is nu eenmaal zo verweven in mijn leven, in mijn doen, in mijn hele ik. Zoals vele hobby’s is Scouting ook veel meer dan dat.
Toen de afgelopen periode niet zeker was of we op kamp zouden gaan voelde ik weer even hoe belangrijk die kamp week is. Met ons team van bij elkaar geraapte typetjes werken we ieder jaar hard om een gaaf zomerkamp neer te kunnen zetten. Dit jaar zou dit kamp, zoals vele dingen dit jaar, in het water kunnen vallen door Corona maatregelen. Gelukkig hebben we zo juist ook de laatste toestemming binnen en dus kunnen we, aangepast, op kamp!

We zijn natuurlijk mega blij! Wat fijn dat het toch mogelijk is om op kamp te gaan. Ons jaarlijkse uitje waar veel tijd, vooral veel tijd, maar ook liefde, energie, zweet en ja hoor ook tranen in gestopt worden.
De lock-down was een periode waarin wereldjes kleiner werden, heel klein! en alles terug ging naar de basis. In die basis zit scouting! want ook in de lock-down periode was er veelvuldig contact met ons team. Er werden gave en leuke online opkomsten verzonnen en uitgevoerd voor de kinderen. We vonden steun bij elkaar, maakte lol en konden weer opladen om steeds weer een nieuwe week vol onzekerheid in die lock-down periode in te gaan.
Toen langzaam de deuren naar de buitenwereld weer open gingen, stonden we dan ook direct weer te trappelen op het veld om buiten de kinderen in real life te verwelkomen en weer een fysieke opkomst te houden.
Op de achtergrond gingen we door met de kamp voorbereidingen. Wij vonden gewoon dat kamp door ging. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me oprecht niet voor kon stellen dat kamp niet door kon gaan. Dood enge gedachte. We wisten zeker dat we hoe dan ook die week iets zouden doen met elkaar en daar waar mogelijk met of voor de kids.
Dus tussen alle corona maatregelen door, schreven wij een kampverhaal, een fantastisch verhaal op zich, laat staan hoe gaaf het is om binnen dit verhaal een week lang mee te spelen! Na het schrijven van het verhaal, een spannend probleem wat opgelost moet worden, spannende verwikkelingen, bijzondere figuren en mooie gedachtegangen, hebben wij het verhaal verdeeld over de dagen van week.
Want hoe ontwikkeld dit verhaal zich die week, wanneer is er een climax, hoe bouwen we het nog meer op en hoe werken we toe naar die ontknoping op vrijdag.
Dit alles doen we al jaren en we beleven dan ook veel plezier aan het verzinnen en creëren van dit verhaal. Ieder jaar weer een vers verhaal, maar andere lijnen en uitgangspunten. Soms wel met wat terug komende figuren, dat dan wel.
Zodra het verhaal staat, gaan we het gieten in een standaard kamp indeling. De dagelijkse dingen, opstaan, corvee, eten, slapen, worden in gevuld. Maar ook een hike, een fietstocht, avondspellen en een bonte avond. Het verhaal wordt als rode draad erin verweven. En er ontstaat een heus kamp! Dan is het een kwestie van puntjes op de i zetten, de tijdsindeling wordt toegevoegd, alle informatie die beschikbaar is wordt toegevoegd in een mega document. Het verhaal, de dagindeling, de kampgangers, de benodigdheden, de aandachtspunten, de routes, de adresgegevens en noem maar op, alles bij elkaar wordt verzameld en samen gevoegd. Iedere week wordt er door gesproken, de dagen worden keer op keer besproken en de problemen worden direct al opgelost. De gaten worden gevuld met leuke spellen, die vaak in thema van het verhaal worden uitgewerkt. Ja ieder kamp weer op nieuw. Gewoon omdat wij dat nu eenmaal zo leuk vinden. We sleutelen eindeloos aan ons kampverhaal. En we weten inmiddels ook dat op kamp zelf er nog van alles kan gebeuren en we ineens het verhaal kunnen verdraaien of aanpassen. Daar ligt dan ook de kracht van dit team. Het enthousiasme om het verhaal zo gaaf mogelijk over te brengen. De kinderen die week echt even in een andere wereld te laten leven. En onszelf ook weer lekker te laten verwonderen door onze eigen fantasie wat een prachtig leven is gaan leiden. Ons kamp, ieder jaar weer een avontuur, een op laad punt, een leer school, een team builder, een lat om te overtreffen, een plek om even alles los te laten, een plek om jezelf te vinden, misschien wel jezelf te creëren, een grenzen op zoeker, een echte vrienden vinder, een ultiem genieten! Een reis door en naar jezelf. En gelukkig mogen wij dit jaar toch ook weer die reis maken.

Op avontuur!

Liefs, Mil a.k.a. Raksha

Een onbekende kinderstem

Op zolder in gedachten, rustig hang ik de was op. Het huis is stil en leeg. De meiden eindelijk weer naar school en manlief op werk. Mijn gedachten worden onderbroken door een zachte stem die ik niet direct herken. “mama?” klinkt het helder. Ik denk dat het mijn oudste is die net uit school is. Ik roep enthousiast gedag en zeg dat ik er zo aan kom. Maar het blijft stil. Rustig maak ik mijn wasmand leeg en loop de trappen af naar beneden. Er is niemand.. Ik blijf in de deur opening staan en vraag mezelf af wat ik nou precies hoorde. Ik luister of er misschien buiten mensen op straat zijn die ik gehoord kan hebben. Plots voel ik een koude tocht langs mijn lijf trekken. Ik besef dat ik ook wel eens iets anders gehoord kan hebben. Want ik hoorde het toch echt? De stem laat ik in gedachten weer door mijn hoofd gaan, ik herken de stem niet. Ik vraag hardop, kalm en rustig “Wie heeft mij nodig?” .. het blijft stil.. op een bijzonder gevoel na gebeurd er verder niets. Ik loop rustig naar boven en vraag nogmaals hardop, maar met vriendelijke toon “Wat kan ik voor je doen?” Er volgt een enorme rilling over mijn hele lichaam. Kippenvel over mijn lijf. Kalm probeer ik te observeren. Ik voel me niet angstig of opgejaagd. Ik ben rustig en vastberaden. Ik voel een aanwezigheid, maar helaas heb ik geen idee wat er verder van mij verwacht wordt. Nog één keer zeg ik hardop “ik ben er voor je, laat het maar weten wat ik kan doen” en ga dan als brave huismoeder verder met de eeuwige was.

niet vol gas, maar lekker toeren

2019 werd een jaar van ombuigen en nieuwe doelen en nieuwe dromen maken. Lichamelijk verder stabiliseren en verder bouwen. Inmiddels leven we al in 2020 en kan ik terug kijken naar afgelopen jaar. Hoe was 2019 dan voor mij ? Vooral weer veel doen. Alles weer rustig oppakken, met een omweg of met een hulpmiddel. Het voelde allemaal een beetje als de eerste keer. Onwennig, onderzoekend, kijken naar mogelijkheden, spannend! en vooral GAAN! 2019 was een jaar waarin ik heel bewust werd van mijn fijne basis, mijn mooie gezin, stabiele gelukkige huwelijk. Echte dromen en nieuwe doelen waren vooral het leven weer terug krijgen, weer meer doen!

En nu, 2020, we zijn al even onderweg, hebben al flinke obstakels gehad en zitten er nog midden in. Lang leve de corona crisis. Maar verder voor mij persoonlijk, is 2020 een jaar waarin ik me vooral verbaas over mijn kunnen. Ik kan meer dan ik dacht, ik proef weer van het leven en weet je, dat smaakt goed! Ik wil weer meer!!! Ik voel hoe alles in mij weer versneld. Ik pak weer dingen op die ik had laten liggen, ik maak weer plannen. Och arme Barry, ik verzin elke week weer een nieuw avontuur haha Maar ik voel heel duidelijk mijn grens, mijn wijsheid, mijn verstand. Ik heb geleerd en weet hoe ver ik kan gaan. Ik blijf weg bij de grens. Ik houd mijn lijf goed in de gaten. Ik ga niet vol gas, maar gewoon lekker toeren. Genieten van het leven en alle mooie plannen die ik weer maak en ga verwezenlijken.

Thuis

Thuis met kids, omdat het moet. Scholen zijn gesloten en van alles en iedereen wordt verwacht, indien mogelijk, om thuis te werken. Wat een gekke tijd. We zitten midden in de Corona-Crisis. Een memorabele tijd, maar zo zullen onze pubers dit nog niet zien. Het is een unieke situatie die veel vraagt van ons allemaal. Hier thuis proberen wij vooral lekker rustig te blijven, doen wat moet en wat gevraagd wordt van ons. Manlief werkt vanuit huis. Ik ben ook stand-by thuis en help de meiden met het plannen en daadwerkelijk uitvoeren van digitaal/ thuis-schoolwerk. Scouting, reddingsbrigade, judo, bioscopen, restaurants en alle andere sociale gelegenheden liggen plat. Alles is dicht en dus zijn we met elkaar weer echt even op elkaar aangewezen. Er wordt opgeroepen lief voor elkaar te zijn. Wij hebben veel contact met onze ouders, telefonisch, dat dan weer wel. Onze wereldjes zijn even heel klein. Maar gelukkig hebben wij hier thuis een heel fijn wereldje. Onze meiden, ons thuis, ons gezin, staat als een huis. Is nog altijd een warm nest, misschien wel goed om even los te moeten koppelen van zoveel “verplichtingen” en even terug te gaan naar de basis.
Nu maar kijken of dit na weken thuis nog steeds zo fijn is 😉

Liefs, Mil

vrij leven

Destijds heel bewust gekozen om jong voor kinderen te gaan. En het geluk lacht ons toe; twee prachtige gezonde dochters mogen krijgen vóór mijn 25e. De mensen om mij heen die net van school kwamen of net een vaste baan hadden wilden allemaal eerst nog feesten en genieten van het “vrije leven”. Ik heb altijd hard geroepen dat het leven niet ophoudt met kinderen, voor mij zijn mijn meiden echt een verrijking. Maar ik heb ook altijd heel hard geroepen dat wanneer mijn kinderen groter zouden zijn, ik dán lekker de feestjes en festivals zou pakken en de reizen zou maken en wat “vrijer” zou leven! De meiden zijn inmiddels aardig zelfstandig, een puber van 12 en een pre-puber van bijna 10. De ruimte voor manlief en mijzelf om weer wat “vrijer te leven”, mijn lichaam daarin tegen dacht hier anders over. En heeft me de afgelopen jaren en dan vooral de afgelopen 3 jaar heel heftig in de weg gezeten. Hoe zelfstandiger de meiden werden en hoe vrijer ons leven, hoe beperkter het mijne.. Een enorme tegenslag, waar ik hard aan gewerkt heb. Maar dit jaar gaat het beter! De revalidatie en vooral acceptatie werpt zijn vruchten af. Heel voorzichtig train ik dagelijks in mini stapjes om mijn spieren weer te leren wat ik wil. Dit gaat goed! Door steeds terug te kijken waar ik vandaan kom, blijf ik de voorzichtig stijgende lijn zien.  En nu heb ik zowaar voor september dit jaar een gaaf feestje geboekt. Op het strand! De locatie welke ik al ruim twee jaar met veel verdriet moet ontzien. De locatie waar ik me het meeste thuis voel, maar wat voor mijn beperking bijna niet meer te doen is. Dit jaar wil ik weer op het strand mijn zomers doorbrengen! Dat is een doel van mij en in september zal ik dansen in het zand met manlief en fijne vrienden. Het vrije leven!

got your back

Iedere ochtend kruipen de meiden bij ons op schoot, even wakker worden. Terwijl wij samen het nieuws kijken wordt de slaap uit de oogjes gewreven. Wilde slaaphaartjes recht gestreken en droge mondjes nippen rustig van een kopje thee. Liefdevol op schoot bij papa en mama. Veilig en geborgen. Wat een fijn gevoel dat wij, als papa en mama ze dit kunnen bieden, dat gevoel van “wij zijn er voor je”. Ik hoop dat ze nog lang op onze schoot kruipen, onze meiden, inmiddels 12 en 9 jaar. Een heel “lang end” als die oudste bij me kruipt, geen kleine meisjes meer. Het op schoot kruipen zal op den duur wel afnemen. Maar ik hoop dat het gevoel nog lang zal blijven. En heel eerlijk, als ik kijk naar mijn ouders en het gevoel wat zij mij geven, dan is dat nog altijd “wij zijn er voor je” We’ve got your back. Zeker toen mijn gezinnetje, vers en instabiel, langzaam vorm kreeg. Wat is het fijn om dan een back-up te hebben. Gelukkig zijn wij gezegend met een fijn opvangnet om ons heen, oppas en opvang in allerlei vormen en maten. Toen de meiden nog klein waren is zo een opvangnet onmisbaar, inmiddels zijn onze meiden groter en veel zelfstandiger. Het wekelijks oppassen van Bompa en Omi is niet meer nodig. Toch zijn mijn ouders er nog altijd, natuurlijk gezellig op visite bij elkaar, het vieren van feestdagen en verjaardagen, maar vooral ook de steun. Hoewel nu veel minder zichtbaar, maar nog zo aanwezig. Mijn pa en ma zijn mijn “back upje”, mijn overleg, mijn luisterend oor, mijn thuisblijfnummer bij vakantie van mijn gezin. Zoals mijn gezin op mij leunt, leun ik op mijn ouders, hoewel dat echt leunen wel mee valt, is het vooral het gevoel van “wij zijn er voor je” They got my back!  

Vorige Oudere items